تقریبا از دوره خشایارشا (486 تا 465 پیش از میلاد) و بویژه از زمان جانشینانش، کتیبه ها نشان می دهند که زبان پارسی باستان در حال گذار به سوی پارسی میانه نخستین است. تغییرات عمیق آوایی و صرفی دال بر این واقعیت است که کاتبان دیگر نمی دانستند چگونه شناسه های اسمی و فعلی را قرائت کنند و از شکل های اشتباه استفاده می کردند. بنابراین اگر شکوفایی پارسی باستان را 500 سال در نظر بگیریم، می توانیم دوره زمانی حدودا 900 تا 400 پیش از میلاد را برای آن پیشنهاد کنیم.
اندیشه های مزدیسنی در متون پارسی باستان نوشته شروو؛ برگردان: دکتر جواد لطفی نوذری و فریبا حقیقی پور؛ نشر آوای خاور